bilkent kimya 2007 mezunlarina
mezuniyet torenimize 12 gun kaldi. 12 gun sonra en az 4 yilimizi gecirdigimiz undergrad hayatimiza keplerimizi firlatarak veda edecegiz. beraber son yemekler, beraber son resimler desekte “we will meet again”. yarimizi odtuye, ibomuzu istanbula gondermenin buruklugu var yuregin bi kosesinde. malesef insan son sinifta anliyor aslinda ne kadar mukemmel insanlar oldugunuzu. bize 1 yil daha verseler neler yapmazdik beraber. kahvelerimizi alip, ben pasif icici modunda ictigimiz sigaralar, kopya cekip butun okula rezil oldugumuz sinavlar, labdan cikip kizip bagirdigimiz hocalar, konya etli ekmekler, ilknur ablamiz ve mercimekli kofteleri, emine ablanin kekleri, guvenliginden temizlikcisine sicak bi bolum, BKT de sabahlamalarimiz, buyuk boy pizzalarimiz, deliliklerimiz, manyakliklarimiz, hatta aptalliklarimiz, gecelimde D bile olsa olurlarimiz, medit belamiz, iboyu son haftaya kdr labdan cikartamayisimiz, bi turlu evine gidemeyisimiz, tabuda anahtarlari alamayisimiz, hem gulmelerimiz, hem sinirlenip ustune dalga gecmelerimiz, nazlarimiz, triplerimiz…
20 li doldurup yaslandigimiz su gunlerde yasadigimiz son 1 yil diger yillarimizdan daha dolu, daha yogun ve bizi daha cok olgunlastirdi, saclarimiza ak dusurdu :). ceksekte cilesini bu okulun, bi daha gelsek dunyaya bi daha okurmuyuz acaba. boyle bi ortam olmazdi heralde baska bi yerde, bi avuc ama vazgecilmez bi donem. biz bize yeterdik sanirim. prisondan kacmak yerine mahkumiyetini dolduranlardaniz. ayagimiza zincir vurup bizi laba oturtacak olsalarda ilerde, son gunlerin keyfini surmek var. Alper aglatsada resimleri duygusal sarkilarla klip yapip, fahriyi ikna edemesekte koc a 35 km den fazla oldugunu, abidin akilli durmayip belini incitsede, pinar inatla odtuye basvurmasada, iboyu gondersekte, son gunlerin zevkini cikarmak var simdi. pinar annesi izin vermeyecegi icin hic sehir disina gidemeyecek olsakta, iboyla hic hacettepeye gidemesekte, sinavlarda adimiz ciksada seviyorum yine de sizlerle cimlerde bos bos oturmayi, gelen gidenin hala burdamisiniz demesini.
daha yeni liseden cikmis, universiteye baslama heyecanlari. yeni ortam, aileden ayrilislar, ama bilkent, denizden cikip irmakta akintiya kapilmak gibi. ne yapacagini sasirmak, akintiya direnmek, hem kazanmaya hem kaybetmemeye ugrasmak. ve boylece biten bi 5 yil. bazi seyleri idrak ettikten sonra soylemistim, simdide soyluyorum. SIZ OLMASANIZ BEN BU OKULDA KALMAZDIM. bu donemde olmasam bi ust donemle olsam kesin birakirdim, yada zaten alta kayardim 🙂 .
yasadigimiz gunler icin herkese tesekkurler, siz olmasaniz bu okul anlamsiz olurdu…
benim dünyam 
Yorum bırakın